Klostrofobi

Aido kırmızı kıravatını düzeltti..Her zaman giydiği kahve tonları ağırlıklı süveteri ve pantolonunu giymesi bugün biraz uzun sürmüştü..Aslında bunun nedeni her zamankinden dikkatli çıkacağından kafasında planlar kurmasıydı..Sonuçta bir gündüz sınıfı öğrencisiyle yemeğe gidecekti ve bunu gece sınıfının görmesi pek hoş olmazdı..İşte bu nedenle bir lumuzin yerine metroyu kullanmak zorundaydı ve bu son derece rahatsız ediciydi..İnsanlarla dolup taşan kapalı mekanları sevdiği söylenemezdi..Nihayet siyah gömleğinin kol düğmelerini iliklemeyi bitirdiğinde kapıya yöneldi..Normalde yatakhaneden elini kolunu sallaya sallaya çıkabilirdi ama gizli bir iş yapmak onun kendisini Prison Break dizisinde sanmasına yol açmıştı..Odasının kapısını olabildiğince yavaş çekti ve koridorda döndükten sonra ki basamakları hızlı hızlı indi..Cebine sıkıştırdığı metro tarifesine ve saatine bakıp duruyordu..Bu işi sevmemişti..Nihayet ana lobideydi...Her zamankinden kalabalık gibi geliyordu Aido’ya..Halbuki her gün gördüğü yüzler ordaydı..Herkese yarım yamalak gülümsedi ve ana kapıyı hafif sakarlıkla açtı..Garip davranıyordu bu kabul edilebilirdi..Sonuçta dizidede hapishaneden kaçarken kimse rahat değildi..Nihayet kendini ay yatakhanesinin çıkışına attığında rahat bir nefes aldı ve son bir kez metro tarifesine bakarak koruluğa girdi..Gözleriyle Gloria’yı aradı ama yoğun bitki örtüsü buna pek izin vermiyordu..Onun gelmediğini düşünmeye başlamıştı ki o güzel koku burnuna usulca yaklaştı..Gloria oradaydı işte..Birazdan kızaracak yanakları göreceği için gülümsedi ve onun arkasından dolaşarak kolunu yakaladı..

‘’Yakaladım seni..’’diyerek tatlı tatlı kıza gülümsemeye başladı..

Güneş yatakhanesinde normal bir gündü, ama Gloria'nın odasında bir facia vardı. Ne giyeceğine karar veremiyordu. Geç kalmamak için hemen birşeyler seçmesi gerekiyordu. Sonunda mavi,siyah çizgili üstünü ve siyah eteğini yatağının üzerindeki kıyafet yığınından çekip çıkardı ve hemen giyindi. Saçını taradıktan ve yandan minik bir tokayla tutturduktan sonra yatakhaneden fırladı. Ara koridorlardan bir kedi gibi sızdı ve sonunda okuldan çıktı ve Aido ile buluşacakları koruluğa koştu. Kesin geç kalmıştı işte. Koruluktaki ağaçlardan sıyrıldı ve dev bir meşenin gövdesine yaslanıp Aido'yu beklemeye başladı. Kısa süre sonra ayak sesleri duyulmaya başladı, Gloria daha bakamadan Aido onu kolundan yakalamıştı bile. Ani hareketten korktu ama Aido'nun tatlı gülümseyişi ve şirin mavi gözleri onu hemen sakinleştirdi. Yanaklarının kızardığını hissetmeye başladı. Manzaranın güzelliğine dalmadan önce konuşmaya çalıştı ama sadece "Şey, istersen..yani geç kalmayalım.." diye kekeleyebildi. Sonra kendini toparladı ve, "Gel metroya binelim, sonra kalabalığa kalmak istemeyiz" dedi ve gülümsedi. Aido'nun koluna girdi ve birlikte şehre doğru yürümeye başladılar. Metro İstasyonuna olan yolu avcunun içi gibi biliyordu ve eğer herşey yolunda giderse 10-15 dakikaya restorana varabilirlerdi. Yanakları kesin yine kızarmıştı ama umursamadı, bugün harika olacaktı.

Aido gülümseyerek kızaran yanaklara baktı..Aslında herşey iyi gidiyordu..Metro dışında..Ancak sadece onbeş dakika sürecekti bunu hesaplamıştı..O kadar kısa sürede hiçbir şey olmazdı..Hem zaten bunu Gloria’ya söylemek faciaydı..Kim kapalı dar alanlardan korkardı ki?Gloria ile kol kola yürümeye başlayalı yaklaşık yirmi dakika olmuştu ve işte şimdi...Yer altına inen o merdivenlere çoktan varmışlardı...Gloria ile birlikte insanların süzen bakışları arasında o merdivenleri inmeye başladılar..Her basamakta kendine onbeş dakika sözü veriyordu..Ancak bunuGloria’ya kesinikle çaktırmıyordu..İçinden onbeş dakika diye geçirirken Gloriaya'ya gülümsüyor, ilgi çekecek konulardan bahsediyordu..
Turnikeleri geçerken canı iğice sıkılmıştı..Kaç yıldır burdan geçmiyordu..Aslında ilginçti..Sürekli değişen reklam panoları, serseriler tarafından yazılmış grafitiler, suratsız istasyon müdürleri..Oldukça kalabalıktı...İnsanlar bir o kdar suratsız ve güdüktü...Hepsinin suratında iğneleyen bakışlar vardı..
Gloria ile biraz daha havadan sudan konuşuyordu..Ancak yanaşan trene tedirgince baktı..İşte girmişti..O dar kabine..onbeş dakika...kalabalık...onbeş dakika...Gloria’yaya gülümsedi...En arka koltuğa oturdular..Sonuçta suratsız insanları görmek istemiyordu..Metronun rahatsız edici bir sesle yol almaya başlamasıyla...Mavi gözlerine tedirgin bir ifade oturdu..

Aido ve Gloria istasyona vardılar ve yürüyen merdivenlerle inmeye başladılar. Birlikte konuşurlarken Aido'nun yüzünde sürekli tatlı bir gülümseme vardı ama gözleri tedirgindi. Gloria bunu farketmedi, ama birşeylerin yanlış olduğunu sezmişti. Etrafta her zamanki gibi kalabalık ve meşgul bir ortam vardı. Gloria ve Aido neyseki kalabalığın arasından boş bir koltuk bulup oturabildiler. İşte o zaman Gloria bir şeylerin yanlış olduğunu tamamen anladı. Aido'nun derin,etkileyici gözlerinde tedirgin ve korkmuş bir ifade vardı. Büyük ihtimalle kalabalıktan rahatsız olmuştu, Aido senpai metrodan korkuyor olamazdı ya. Vagonun kapılar gıcırdayarak kapandı ve tren yavaşça hızlanmaya başladı. Platformun ışıklarından tünele girdiler, artık sadece vagondaki ışıklar kalmıştı. Aido'yu sessizlik kapladı, çıtı çıkmıyordu. Bazen olduğu gibi, bir iki ışık kapanıp tekrar yandı ama bu bile Aido'yu titretmeye yetmişti. Panikle etrafına bakmaya başladı, gözleri korku doluydu. Gloria elini Aido'nun eline koydu. Doğru ya bu onun ilk metro seyahatlerindendi, korkması gayet normaldi. Kendisi de ilk seferinde korkmuştu. "Merak etme, her zaman olur." diye onu rahatlatmaya çalıştı ve gülümsedi. Aido hiç te rahatlamış durmuyordu. "Aido-kun, herşey yolunda mı?" dedi Gloria ürkek bir sesle.

Aido gözlerini trende tedirgince gezdirdi..Tanrım..Otobüs kullanmalıydı..Bu kötü bir fikirdi..Etrafına bakındıkça sanki bu tıkışık vagonda ki her köşe ona doğru yaklaşıyordu..Sadece onbeş dakika..Trenin ışığının yanıp sönmesi Aido’nun yerinden sıçramasına yetti..Gözlerini tavanda yanıp sönen ışığa dikti..Bu ne biçim bir şakaydı böyle.. Bunları düşünürken Gloria’nın sözleri onun dikkatini dağıttı..Yanında onun olduğunu unutmuştu ve hiç istememesine rağmen ona bir iki davranışını göstermişti..Her ne kadar kabullenmek istemese de bu tip ortamlar onu geriyordu..

‘’Evet...şey..herşey yolunda..’’dedi tedirgince üstüne gelen duvarlara bakarak..

Sadece..onbeş dakika...Kaç dakika geçmişti acaba? Aido’ya bir ömür gibi geliyordu..Aido derin bir nefes aldı ve elinden geldiğince sakin görünmeye çalışarak ikna olmamış Gloria’ya gülümsedi..Kızın elini sıktı..Belki bu konuyu dağıtabilirdi...İğice gülümsedi ve:

‘’Gerçekten..’’dedi..

Kız haklıydı belki de bunlar normaldi..Burdan nefret etmişti ama belkide fazla abartıyordu alt tarafı onbeş dakika...Ancak metronun ilerlemesinden çıkan o hafif gürültülü ses, tiz bir sesle son buldu..Durmuşlardı..Tanrıya şükürler olsun ki artık gelmişlerdi..Aido gülümseyerek ayağa kalktı..Ancak ışıkların bir anda gitmesi onun tedirginlikle tekrar oturmasına yol açtı...Şimdi içerisi loştu..Etraf görünebiliyordu ancak karanlıkta sayılırdı..İnsanlar öfkeyle söylenmeye başlamıştı..Şişman tren görevlisinin sözleri Aido’nun neredeyse bayılmasına yol açacaktı..Bembeyaz oldu..Ne demek ti bu? Jeneretörler yokmuydu yani..Bu gerçek olamazdı..Sırf tüm şehirde elektrikler gitti diye bu metro burda çakılı kalamazdı..Aklından binbir türlü şey geçmeye başladı..Acaba bu alanda yeterli oksijen var mıydı? Veya duvarların göçmesi gibi deprem anlarında ilk kim ölürdü? Belki de gece yarısı et treni adlı korku filminde ki gibi bir kasap gelecek ve herkesi tek tek öldürecekti..Bunları düşünürken artık resmen korkuyordu..Tedirginlik son noktaydı..Ayağa kalktı belki de yeterli besin yoktu..Rahat düşünemiyordu başı dönüyordu..Duvarlar üstüne üstüne geliyordu..Onbeş dakika...İnsanlar birbiriyle kavga etmeye başlamıştı..Onbeş dakika..Şişman müdür konuştu...Lanet olsun bir saat burada kalacaktı...Ayağa kalktı artık kendini kontrol etmeyi bırakmıştı.. Ve işte o sözü söyledi ipleri bırakacağı sözleri..

‘’Lanet olsun hepimiz gebereceğiz..’’

Aido her ne kadar sorun olmadığını söylese de Gloria bi sorunun olduğunu biliyordu. Ama neyseki, gidecekleri yere az kalmıştı zaten. Yakında yeryüzüne çıkacaklardı, az kalmıştı muhtemelen. Gloria beynini mutlu düşüncelerle doldururken aniden vagon durdu, ışıklar gitti. Neler oluyordu? Daha önce böyle bir şey olmamıştı hiç. Ayağa kalktı, etrafı sinirli insan sesleriyle doluydu. Herkes şikayet ediyordu. "Ah Kahretsin" diye düşündü Gloria. Mikrofondan ses geldi, müdür olanı açıkladı. Ah, elektrik kesilmişti. Büyük ihtimalle o kadar da büyük bir olay değildi. Sadece birazcık gecikeceklerdi. Aklına Aido geldi, lanet olsun kesin çok rahatsız olmuştu. Lüks arabalara alışkındı o zaten. Arkasını dönüp kalabalık vagonda Aido'yu aramaya başladı. İşte şimdi panik yapmaya başlamıştı. Nihayet onu bulduğunda ise hiçbirşey daha iyiye gitmedi. Aido'nun ellerini tuttu, "Merak etme, birazdan buradan çıkarız. En azından zifiri karanlık değil" Onu rahatlatmaya çalışıyordu ama, bu sözleri söylerken onu da sesi titremişti. Zifiri karanlık. Büyük ihtimalle karanlık olsaydı kendisi Aido'nun yerinde olurdu. Birinin onu rahatlatmasını, ışığı olmasını isterdi. Aido'nun ellerini sıktı. "Merak etme.." diye tekrarladı, sesi daha da titreyerek. Aniden bir gümbürtü oldu. Vagondakilerin bazıları çığlık atmışlardı. Başka bir gümbürtü daha. Lanet Olsun. Vagona baktı, şimdi herkes korkmuştu işte. Artık şikayet etmiyor, ama korkuyorlardı. Mikrofondaki ses artık yoktu. Lanet olsun.

Aido herşeyi başından beri biliyordu zaten..Gece yarısı et treni filminde ki gibi bir kasap gelecekti az kalmıştı..Vagonda ki herkesin derisini yüzüp onları tutunma yerlerine asacaktı..Tanrım..Neden..neden arabaya binmemişti..Tüm bu olaylar olurken kendine güvenli bir yer bulmalıydı böylece belkide o lanet kasap onu görmezdi..Ya da kasapla iş birliği yapıp insanları öldürmesine yardım edebilirdi karşılığındada burdan uzaklaşırdı..Ön koltukta ki adam sürekli ona bakıyordu..Belki de kasap oydu..Sadece beş dakika..Beş dakika..Burda geberecekti ve ölüsünü kimse bulamayacaktı..Beş dakika..Gloria’nın yalan söylediğini biliyordu..Sonuçta Gloria’da ölecekti..O filmde kimsenin yapabileceği birşey olmamıştı..İyi bir ihtimal dili koparılacak ve kendisi kasap olacaktı..Tıpkı filmin sonunda ki adam gibi..Belki de filmin aynısı olmazdı..Sonuçta bir filimdi..Belki daha da kötüsü olurdu..Ayağa kalktı..Duvarlar bu vagonda ki herkesi ezecekti..Oksijen bitecekti..Sağ üst cebinde kızlara telefon numarasını yazmak için kullandığı bir mürekkepli kalem vardı...Kalemi çıakrdı ve en köşede geniş bir alanda durdu..Kalemle sadece kendisini içine alacak şekilde geniş bir daire çizdi ve:

‘’Bana bakın bu bölge bana ait içeriden oksijen çalanın yada içeriye girenin can güvenliği tehlikede olur beni anladınız mı?’’Bu cümle ona mantıklı gelsede çemberin dışındakilere pek öyle gelemeyecekti..Üstelik oksijen çalmak gibi bir eylem olmazdı..

İsis boynundaki tasmaya rağmen beklenmedik derecede sakindi. Metroya ilk kez binmiyordu fakat ona hala biraz tuhaf geliyordu. Toprağın altında olmak ona her zaman tuhaf gelmişti zaten. Güneşten uzakta olmaktan nefret ediyordu. Metroya bindikten bir süre sonra çıkan tuhaf sesler onu rahatsız etmişti ve bu rahatsızlığında da haklıydı. Bir süre sonra ışıklar kesildi ve tren durdu. İnsanların paniklemeleri çok zaman almadı. Bir süre sonra birisi kendine alan belirlediğini ilan etti. Böyle bir saçmalığı kimin söylediğini anlamak için gidip baktı. Aido? İsis yüzündeki şaşkın ifadeyi hemen yok edip konuşmaya başladı. Aido'nun güneşe yakın olmak isteyeceğini sanmıyordu elbette ama toprağın altında olmaktan rahatsız olmaması için bir neden yoktu. Belkide onu sakinleştirebilirdi.
"Endişelenme" dedi gülümseyerek
"Hiç kimsenin senin alanına girmeyeceğine eminim. Oksijen konusunda da bu kadar titiz olman gerekmez. Eminim burada bolca hava vardır. Zaten bir kaç dakika içinde de sorunun çözüleceğine eminim. Bu tip sorunlar pek uzun sürmez. " İsis çok masum ve bir o kadarda etkileyici bir şekilde güldü. Elbette etkileyici olmaya özen göstermezdi genelde ancak. Bu kez birazda olsa bilerek yapmıştı. Bu arada az önce telaş içerisinde bağırıp çağıran bütün insanlar susmuş ve ağızları bir karış açık bir şekilde İsis'e bakıyordu. En azından ortalık sakinleştiği için mutluydu.